کلام ولایت-2: از انقلاب اسلامی تا حکومت اسلامی

زنجیره منطقی نظام اسلامی

یک زنجیرة منطقى وجود دارد... حلقة اول، انقلاب اسلامى است، بعد تشکیلنظام اسلامى است، بعد تشکیل دولت اسلامى است، بعد تشکیل جامعة اسلامى است، بعد تشکیل امت اسلامى است؛ این یک زنجیرة مستمرى است که به هم مرتبط است.

مفهوم امت اسلامی ^{[هدف نهایی حکومت اسلامی]}

عبادت بدون معرفت معنى ندارد، امکان ندارد... بنابراین جامعه‌اى که به عبودیت خدا می­رسد؛ یعنى به معرفت کامل خدا می­رسد، تخلق به اخلاق‌الله پیدا می­کند؛ این، آن نهایت کمال انسانى است. ^{(امام خامنه­ای، 24 مهر 1390)}

تشکیل دولت اسلامی

از همان اوان کار ^{[انقلاب اسلامی]}، تلاش براى تشکیل دولت اسلامى شروع شد. بعضى‌ها مى‌گویند شما بعد از 27 سال مى‌خواهید دولت اسلامى تشکیل دهید؟ نه، تلاش و اقدام براى تشکیل دولت اسلامى از روز اول شروع شد؛ منتها افت و خیز داشته؛ پیشرفت و عقب‌گرد داشته؛ در جاهایى موفق بودیم، در برهه‌اى موفق نبودیم. بعضى از ماها وسط راه پایمان لغزید؛ بعضى از ماها در اصل هدف مردد شدیم؛ بعضى از ماها نتوانستیم خود را نگه داریم؛ دلبستة به رفتارهاى طاغوتى شدیم.

اسم ما که دولت اسلامى باشد، کافى نیست... باید عمل و جهت­گیرى ما اسلامى باشد... البته دولت اسلامىِ کامل به معناى واقعى کلمه، در زمان انسان کامل تشکیل خواهد شد؛ ان‌شاءالله. خوشا به حال کسانى که آن روز را درک مى‌کنند.

همة ما انسان­هاى ناقصى هستیم. ما به قدر توان و تلاشِ خود مى‌خواهیم مجموعة کارگزاران حکومت را که خودمان هم جزو آن­ها هستیم، به نقطه­اى برسانیم که با نصاب جمهورى اسلامى تطبیق کند. ما مى‌خواهیم خود را به حد نصاب نزدیک کنیم.

ثمره تحقق دولت اسلامی

وقتى اسلامى شدیم، «کُونُوا دُعَاةً لِلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ»؛ آن­وقت عملِ ما مردم را مسلمان واقعى خواهد کرد و کشور، اسلامى خواهد شد؛ هم احکام و مقررات اسلامى است، هم اجرا اسلامى است، هم دولت­مردان اسلامى‌اند، هم مردم به تبع حال و به تبع دولت­مردان از لحاظ اخلاقى، اسلامى خواهند شد. البته شیطان نمى‌میرد؛ شیطان زنده است. همیشه عده‌اى، جریانى، مجموعه‌هایى هستند که تسلیم شیطان بشوند؛ اما شکل کلى، اسلامى خواهد شد.

ساخت درونی قدرت

مسئولان نباید به هیچ وجه در مقابل اخم و ترش­رویی دشمن در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و تبلیغاتی دچار تزلزل شوند.^{(8 شهریور 1384)}

نظام­سازی مردمی در جمهوری اسلامی ایران

امروز ملت ایران جزو پیشروان این حرکت است. جامعه‌سازى می­کنیم، نظام‌سازى می­کنیم، حرکت عمومى و مردمى داریم... در هیچ جاى دنیا جشنِ یادبود و سالگرد انقلاب، این­جور مردمى نیست. این تنها انقلاب ماست که در هر 22 بهمنى، جشن را مردم می­گیرند... این حرکت، حرکت مردمى است؛ و این به توفیق الهى ادامه دارد. حرکتِ عمومى است در کشور.^{(19 بهمن 1390)}

ارتباط فقه سیاسی شیعه و نظام­سازی

سابقة فقه سیاسى در شیعه، سابقة عریقى است؛ لیکن یک چیز جدید است و آن، نظام‌سازى بر اساس این فقه است که این را امام بزرگوار ما انجام داد. قبل از ایشان کس دیگرى از این ملتقطات فقهى در ابواب مختلف، یک نظام به وجود نیاورده بود. اولْ کسى که در مقام نظر و در مقام عمل- توأماً- یک نظام ایجاد کرد، امام بزرگوار ما بود که «مردم‌سالارى دینى» را مطرح کرد، مسئلة ولایت فقیه را مطرح کرد. بر اساس این مبنا، نظام اسلامى بر سر پا شد. این، اولین تجربه هم هست. چنین تجربه‌اى را ما در تاریخ نداریم...ایجاد نظام، کارى است که امام بزرگوار ما انجام داد.^{(17 شهریور 1390)}

یکی از خطراتِ پیش­روی انقلابات منطقه در مسیر بیداری اسلامی

اگر در این کشورهایى که انقلاب کردند، نظام‌سازى نشود، آن­ها را خطر تهدید می‌کند. در همین کشورهاى شمال آفریقا ما یک تجربه‌اى داریم مربوط به شصت- هفتاد سال پیش؛ اواسط قرن بیستم. در همین تونس انقلاب شد، نهضت شد، کسانى آمدند سر کار؛ در همین مصر انقلاب شد، کودتا شد، نهضت شد، کسانى آمدند سر کار- در جاهاى دیگر هم همین­طور- اما نتوانستند نظام‌سازى کنند؛ نظام‌سازى که نکردند، این موجب شد که نه فقط آن انقلاب­ها از بین رفت، بلکه حتى آن کسانى که به نام آن انقلاب­ها سر کار آمده بودند، خودشان از این رو به آن رو شدند، صد و هشتاد درجه جایشان را عوض کردند؛ خودشان هم خراب شدند... خود آن انقلاب­ها هم عوض شدند؛ هم فکر نداشتند، هم نتوانستند نظام‌سازى کنند. باید در این کشورهایى که انقلاب کردند، نظام‌سازى شود؛ باید یک قاعدة مستحکمى به وجود بیاید.^{(21 آذر 1391)}

قانون اساسی مملکت اسلامی، برگرفته از محتوای اسلام است و لاغیر

ما مى‏خواهیم یک مملکت اسلامى درست کنیم، ما نمى‏خواهیم یک مملکت غربى درست کنیم. ما حقوق‌دان غربى لازم نداریم. اصلًا صلاحیت ندارد آن کسى که حقوق به معناى حقوق‌دانى غربى و غرب­زدگى دارد، او صلاحیت ندارد که در قانون اساسى ما دخالت بکند؛ و ما قانون اساسى مسکو را که نمى‏خواهیم درست بکنیم؛ و یا قانون اساسى امریکا را... اسلام‏شناس باید در این­جا دخالت داشته باشد.^{(امام خمینی، 27 خرداد 1358)}

ü اجتناب از اشرافی­گرى

در انقلاب ما این نکته وجود داشت؛ این را به تدریج بعضى‌ها سعى کردند کم­رنگ کنند. این در مسایل اقتصادى ما اثر دارد، در مسایل روانى ما اثر دارد. اشرافی­گرى و گرایش به اشرافی­گرى، یک ضد ارزش بود در انقلاب... این تدریجاً ضعیف شد.

ü اعتماد به مردم، عقیدة واقعى به مشارکت مردم؛

بعضى‌ها اسم مردم را مى‌آورند؛ اما حقیقتاً اعتقادى به مشارکت مردم ندارند.بعضى اسم مردم را مى‌آورند؛ اما به مردم اعتماد ندارند. بناى جمهورى اسلامى بر اعتماد به مردم و اعتقاد به مشارکت مردم است.

ü شجاعت در برابر هیبت دشمن

گاهى در بین آحاد مردم عناصر مؤمن، فعال، فداکار، آمادة به جان­بازى هستند، منتها مسئولین و رؤسا وقتى خودشان این آمادگى را ندارند، نیروهاى آن­ها هم از بین می‌رود و این ظرفیت هم نابود می­شود. آن­ روزى که شهر اصفهان در دورة «شاه سلطان حسین» مورد غارت قرار گرفت و مردم قتل­ عام شدند و حکومت باعظمت صفوى نابود شد، خیلى از افراد غیور بودند که حاضر بودند مبارزه و مقاومت کنند؛ اما شاه سلطان حسین ضعیف بود.

اگر جمهورى اسلامى دچار شاه سلطان حسین‌ها بشود، دچار مدیران و مسئولانى بشود که جرئت و جسارت ندارند؛ در خود احساس قدرت نمی­کنند، در مردم خودشان احساس توانایى و قدرت نمی­کنند، کار جمهورى اسلامى تمام خواهد بود.

ü نزدیکى با ملت­هاى مسلمان

ملت­هاى مسلمان «عمق استراتژیک نظام جمهورى اسلامى‌اند»... تکیه‌گاه یک ملت به عمق استراتژیک اوست. نمی­خواهند ملت ایران و نظام جمهورى اسلامى از این حمایت و طرفدارى‌یى که از او در کشورهاى مختلف می­شود که البته بى‌نظیر هم هست، برخوردار باشد. شما در هیچ جا نمى‌بینید که در یک کشورى از رؤساى یک کشور دیگرى، آحاد مردم- نه سیاسیون- تجلیل و احترام کنند؛ عکسشان را بلند کنند، نامشان را با هیجان بیاورند؛ جز جمهورى اسلامى. ^{(امام خامنه­ای، 24 آذر 1387)}

حزبی که در سایة اسلام باشد، پذیرفتنی است

اگر ما این کلمه «جمهورى اسلامى» را برداشته بودیم و مى‏گفتیم «جمهورى»، نمى‏توانستیم مردم را در میدان بیاوریم. مردم براى «جمهورى» هیچ­وقت جانشان را نمى‏دهند، مردم براى شکم جانشان را نمى‏دهند، مردم براى آزادى نمى‏خواهند خودشان بمیرند که من آزاد بشوم. این­ها حرف است.

آنى که مى‏تواند مردم را بسیج کند آن اعتقاد به این است که غیر از این عالم یک جاى دیگر هست بهتر از این­جا. همان­طورى که از صدر اسلام این عقیده مردم را یک جمعیت کمى را برد و تا امپراتورى آن روز که از همه امپراتوری­هاى عالم [بزرگ­تر بود]... بر دو امپراتورى به آن بزرگى غلبه کردند.^{(امام خمینی، 16 آذر 1358)}

انواع حزب و موضع ما

ما دوجور حزب داریم: یک حزب عبارت است از کانال‌کشى براى هدایت­هاى فکرى؛ حالا چه فکرى به معناى سیاسى، چه فکرى به معناى دینى و عقیدتى.اگر چنان­چه کسانى این کار را بکنند، خوب است.

یک جور حزب، تقلید از احزاب کنونى غربى است... احزاب کنونى غربى به معناى باشگاه‌هایى براى کسب قدرت است... الآن احزاب در دنیا غالباً این‌گونه‌اند. این دو حزبى که در آمریکا به نوبت در رأس کار قرار می­گیرند ^{[دمکرات و جمهوری­خواه]}، از همین قبیل­اند؛ این­ها در واقع باشگاه‌هاى کسب قدرتند. این نه، هیچ وجهى ندارد. اگر کسانى در داخل کشور ما با این شیوه دنبال تحزب می­روند، ما جلویشان را نمی‌گیریم. اگر کسى ادعا کند که نظام جلوى تشکیل احزاب را گرفته است، یک دروغ واضحى گفته؛ چنین چیزى نیست؛ اما من این­جور حزبى را تأیید نمی­کنم. این­جور حزب‌سازى، این­جور حزب‌بازى معنایش عبارت است از کشمکش قدرت؛ این هیچ وجهى ندارد.^{(امام خامنه­ای، 24 مهر 1390)}